บทที่ 348

อากาศระหว่างคนทั้งสองตึงเครียดราวกับจะปริแตก

นัยน์ตาสีอำพันของอลาริคหรี่ลง เขาไม่รีบร้อนพุ่งเข้าไป ไม่เอ่ยถาม—เขาเพียงแค่เยาะเย้ย

“แหม แหม” อลาริคลากเสียงยาว พิงไหล่ข้างหนึ่งกับกรอบประตู หยดน้ำยังคงหยดจากเส้นผมของเขา “สามเดือนที่หายไปโดยไม่มีข่าวคราว แล้วตอนนี้เจ้าก็มาอยู่ที่นี่ มีอะไรเปลี่ยนไปงั้นร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ